Eén van deze scholen was de Nicolaas Maesschool. In die tijd stonden er alleen meesters en juffrouwen voor de klas – gehuwde vrouwen mochten nog niet lesgeven. Tussen leraren en leerlingen bestond duidelijk afstand. Een oud-leerling vertelt: ‘De onderwijzers waren wel een beetje goden hoor. 'Je keek altijd tegen ze op, want zij hadden gestudeerd.’
Het speelkwartier bestond destijds uit een 'wandel kwartier', waarin leerlingen keurig in het gelid rondliepen. Tijdens de tekenlessen leerden zij vooral rechte lijnen trekken.
Als openbare school werd religie bewust buiten de deur gehouden. Er zaten relatief veel Joodse leerlingen op de Nicolaas Maes; zij ontbraken op zaterdagochtend vanwege de sabbat. In 1941 werden zij gedwongen naar een speciale school in de Jan van Eyckstraat te gaan. De meesten van hen hebben de oorlog helaas niet overleefd.
In de jaren ’50 zorgde de geboortegolf voor klassen met wel 50 leerlingen.
Onder leiding van directeur Hans Hamstra kwam er in de jaren ’60 een grote verandering. De school werd meer dan een plek om te leren: het werd een leergemeenschap met schoolfeesten, theateractiviteiten en keuzevakken.
Rond de eeuwwisseling maakte het oude gebouw plaats voor een modern schoolgebouw dat voldoet aan de eisen van deze tijd. Parallel daaraan wordt er tot op de dag van vandaag gewerkt aan het vernieuwen van ons onderwijs. Stap voor stap, samen met het team, de leerlingen en de ouders, zodat de Nicolaas Maesschool ook nu volop met haar tijd blijft meegaan.